Πολεμίστριες

Ο τίτλος τα λέει όλα: πολεμίστριες (φίλοι με δυσλεξία, κι εμένα με τσαντίζουν οι λέξεις που μοιάζουν. Εδώ έγραψα πολε-μί-στρ-ι-α, δηλαδή μία γυναίκα που πολεμάει, και όχι πολε-μί-στρα). Επειδή αγαπώ το fantasy, θα έλεγα: δυνατές γυναίκες. Γιατί το “πολεμίστριες” είναι πολύ περιοριστικό και δεν χωράει όλα τα άλλα είδη, όπως μάγισσες (για να το πούμε χοντροκομμένα, στα ελληνικά) ή μαγεύτρες (για να το πούμε στο περί­που, στα ελληνικά) ή γητεύτρες (για να μην το πούμε καθόλου στα ελληνικά). Ή κλέφτρες. Ή φόνισσες (όχι, δεν εννοώ τη Φραγκογιαννού).

Τρελαίνομαι να διαβάζω (και να γράφω) για γυναικείους χαρακτήρες που δεν τρέμουν στην απλή θέα ενός... δράκου. Που δεν φωνάζουν τη μαμά τους (ή τον μπαμπά τους, στην προκειμένη), όταν ακούγεται η πολεμική κραυγή (ή το γουργούρισμα του πει­νασμένου του στομαχιού) ενός γίγαντα, ενός ορκ ή τρολ ή κάποιου άλλου μονοσύλλα­βου από τις ευρωπαϊκές παραδόσεις. Που δεν τρέχει με τις φούστες στο χέρι στη θέα μιας στρατιάς καλικάντζαρων.

Τρελαίνομαι για γυναίκες που αρπάζουν το σπαθί του γκόμενου (ή αγοράζουν/κλέβουν/φτιάχνουν δικό τους), φορούν ρούχα κατάλληλα για δράση (δηλαδή όχι φούστες, ξηγημένα πράματα, εκτός κι αν είναι φαρδιές και κοντές, δηλαδή φουστα­νέλλες) και καβαλάνε τ' άλογα, τις καμήλες, τις γιγάντιες τίγρεις ή τους δράκους τους.

Κάποιοι λένε ότι έχει γίνει, πια, κλισέ, πιο κλισέ κι από τον μπρατσαρά (γιατί, υπάρ­χει κι άλλο είδος;) πολεμιστή. Λένε ότι είναι γελοίο και μιμητικό. Λένε ότι δεν πείθονται όταν διαβάζουν για μία γυναίκα που πολεμάει “σαν άντρας”. Είναι από τα θέματα που τα θεωρώ δεδομένα, (ναι, ανέκαθεν πολεμούσαν οι γυναίκες), και γι' αυτό με κουράζει και μόνο η σκέψη να ξεκινήσω συζήτηση γι' αυτό.

Γιατί γουστάρω Eowyn, όμως; Ας πούμε, πρώτα-πρώτα, επειδή είμαι γυναίκα. Μου αρέσει να ταυτίζομαι με τους ήρωες και τις ηρωίδες. Πολύ πιο εύκολο να ταυτιστώ με ηρωίδα, βεβαίως.

Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Μου αρέσουν οι προκλήσεις, η διαφορετικότητα, το να είμαι ελεύθερη να φανταστώ ό,τι μου καπνίσει, και όχι αυτό που μου έχουν έτοιμο αιώνες πολιτισμού αλλά και επιλεκτικής μνήμης.

Μου αρέσει ο ευαίσθητος νεαρός μάγος που ψάχνει να βρει την εσωτερική του δύ­ναμη, και η γυναίκα που σφάζει στο γόνατο όποιον τολμήσει να τη στραβοκοιτάξει. Μου αρέσει ο γερο-σοφός μες στη σκονισμένη βιβλιοθήκη και η γριά πολεμίστρια που αρνεί­ται να αφήσει τα όπλα και επιζητεί έναν ηρωικό θάνατο. Μου αρέσουν οι Βαλκυρίες. Και οι Αμαζόνες. Και η Ζαν ντ' Αρκ.

Μου αρέσουν ο ιστορίες όπου τα δύο φύλα δεν έχουν ρόλο αναπαραγωγής, βασικά. Αυτό.